پذیرفته شده برای ارائه شفاهی

کد مقاله : 1038-RIERCO

شرکت کویرتایر

ناترازی برق در ایران طی ماه‌های گرم، صنایع فرآیندیِ ۲۴ ساعته مانند کارخانجات تایرسازی را ناچار به کاهش بار یا پذیرش خاموشی می‌کند. پیامد مستقیم، کاهش تولید، افت بهره‌وری و افزایش هزینه‌های پنهان است. این مقاله با تکیه بر داده‌های یک کارخانه تایرسازی (میانگین توان مصرفی و تولید ماهانه تایر) مجموعه‌ای از راهبردها را به‌صورت اقتصادی_فنی مقایسه می‌کند که عبارتند از: کاهش بار مستقیم، تولید خودتأمین (دیزل‌ژنراتور و نیروگاه خورشیدی/هیبرید)، تأمین برق با سوخت آزاد، خرید برق از بورس انرژی و بازار انرژی تجدیدپذیر (تابلوی سبز)، خرید گواهی ظرفیت، برون‌سپاری بخش انرژی‌بَر مواد (مانند خرید کامپاند)، مدیریت بار داخلی کارخانه، احداث نیروگاه اختصاصی گازی/CHP و افزایش ظرفیت تجهیزات (مانند خرید بنبوری جدید). در تحلیل‌های پایه، خاموشی/کاهش بار ۱۰۰ ساعت در ماه در نظر گرفته شده است که معادل ۶۰۰ مگاوات‌ساعت کمبود انرژی و حدود ۵۵۵,۰۰۰ کیلوگرم افت تولید می‌باشد. نتایج نشان می‌دهد که کاهش مستقیم بار از طریق کاهش تولید ساده‌ترین، اما زیان‌بارترین گزینه است. تولید برق از طریق دیزل‌ژنراتور با سوخت آزاد از نظر هزینه‌ی انرژی رقابتی است، اما ریسک دسترسی به سوخت، نگهداری و ملاحظات زیست‌محیطی و هزینه‌های تولید برق را در پی دارد. خرید برق تجدیدپذیر با مزیت حقوقی (پوشش مقرراتی و تضمین تحویل/جبران) در دوران پیک مصرف، می‌تواند گزینه‌ای مطمئن برای استمرار تولید باشد. گواهی ظرفیت ابزار مکمل حقوقی برای معافیت و کاهش ریسک مدیریت بار است. در بلندمدت، نیروگاه اختصاصی گازی یا CHP و همچنین افزایش ظرفیت تجهیزات، کم‌هزینه‌ترین کلاف سطحی انرژی و پرقدرت‌ترین سپرِ ناترازی است، اما نیازمند سرمایه‌گذاری و صرف زمان‌ است.

ناترازی انرژی؛ کاهش بار؛ برق خودتأمین؛ دیزل ژنراتور؛ برق تجدیدپذیر؛ بورس انرژی؛ گواهی ظرفیت؛ مدیریت بار

پایداری و اقتصاد چرخشی